أَتَأْمُرُونَ النَّاسَ بِالْبِرِّ وَتَنْسَوْنَ أَنفُسَکُمْ وَأَنتُمْ تَتْلُونَ الْکِتَبَ أَفَلاَ تَعْقِلُونَ
آیا مردم را به نیکى (و ایمان به پیامبرى که صفات او آشکارا در تورات آمده ) دعوت مى کنید، اما خودتان را فراموش مى نمائید با اینکه شما خودتان کتاب (آسمانى ) را مى خوانید، آیا هیچ فکر نمى کنید؟(بقره/44)
گر چه روى سخن در آیات فوق همچون آیات
قبل و بعد، به بنى اسرائیل است ، ولى مسلما مفهوم آن گسترده است و دیگران را نیز
شامل مى شود.
به گفته مفسر معروف (طبرسى ) در (مجمع البیان ) علما و دانشمندان یهود
قبل از بعثت محمد (صلى اللّه علیه و آله و سلم ) مردم را به ایمان به وى دعوت مى کردند
و بشارت ظهورش را مى دادند ولى خود هنگام ظهور آن حضرت از ایمان آوردن خوددارى
کردند.
و نیز همان مفسر بزرگ نقل مى کند که بعضى از علماى یهود به بستگان خود که اسلام
آورده بودند توصیه مى کردند به ایمان خویش باقى و ثابت بمانند ولى خودشان
ایمان نمى آورند.
