در سوره انبیاء (آیات 105 و 106) مى خوانیم:
« وَلَقَدْ کَتَبْنَا فِی الزَّبُورِ مِن بَعْدِ الذِّکْرِ
اَنَّ الْاَرْضَ یَرِثُهَا عِبَادِیَ الصَّالِحُونَ * اِنَّ فِی هذَا لَبَلَاغًا
لِّقَوْمٍ عَابِدِینَ ».
قبلا به مفهوم این چند لغت باید توجّه کرد:
«ارض» به مجموع کره زمین گفته مى شود و سراسر جهان را فرا مى گیرد؛ مگر اینکه قرینه
خاصّى در کار باشد.
«ارث» در لغت به معنى چیزى است که بدون معامله و داد و ستد به دست کسى مى افتد، ولى
در بعضى موارد از قرآن کریم، ارث به تسلّط و پیروزى یک قوم صالح بر ناصالحان؛ و در
اختیار گرفتن مواهب و امکانات آنها گفته شده است.
«زبور» در اصل به معنى هرگونه کتاب و نوشته است؛ ولى معمولا به کتاب «داوود» که در
عهد قدیم از آن تعبیر به «مزامیر داود» شده اطلاق مى گردد؛ و آن مجموعه اى از
مناجاتها و نیایشها و اندرزهاى داوود پیامبر است؛ این احتمال نیز وجود دارد که زبور
تمام کتب آسمانى پیشین (قبل از قرآن) بوده باشد.